บทสัมภาษณ์แกงค์ก.ข.ค. โดยนักข่าวนิรนามจากนิตยสารชื่อไม่ค่อยดังแห่งหนึ่ง  ผู้ไม่แน่ใจว่าจะรอดจะการสัมภาษณ์นี้หรือไม่

 

เกวลิน (ชื่อเล่น - แก้ม)

 

นักข่าว : ได้ยินมาว่าคุณแก้มช่วยตำรวจปิดคดีดัง ๆ ได้หลายคดีจริงหรือเปล่าคะ

เกวลิน  : (เกาหลังหู) แหม...ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากมาย แล้วก็ไม่ใช่คดีดังอะไรด้วย เผอิญมันมาเกี่ยวข้องกับเรา เราในฐานะพลเมืองดีก็ต้องช่วยไปเท่าที่จะทำได้จริงไหม

นักข่าว  : ไม่รู้สึกว่ามันจะเป็นการก้าวก่ายงานของตำรวจหรือคะ  แบบว่าไปช่วยโดยเขาไม่ได้ร้องขอมาน่ะค่ะ  เรียกว่าอะไรนะ...ส...ส...อะไรสักอย่างนี่แหละค่ะ

เกวลิน  : เอ๊ะ คำถามมันแปลก ๆ นะ นี่ยวนหรือเปล่า

นักข่าว  : ไทยค่ะ คุณแม่มีเชื้อจีนนิดหน่อย แต่ไม่มีเชื้อญวนในตัวเลบ

เกวลิน  : (แข้งขาชักกระตุก)

นักข่าว  : ว่าแต่กระเป๋าที่ถือนั่นกุชชี่ของแท้รุ่นใหม่หรือเปล่าคะ สวยดี  ของมีราคาแบบนี้ดูไม่เหมาะกับเอ่อ...ลูกสาวคนขับแท็กซี่เท่าไหร่นะคะ

เกวลิน  : ทำไม ลูกสาวคนขับแท็กซี่หิ้วกุชชี่ไม่ได้หรือไง (ยะ)

นักข่าว  : แหม ก็มัน...เกินหน้าเกินตาไปหน่อยมังคะ อีกอย่างไม่ค่อยเหมาะกับสาวทอมบอยหน้าตาบ้าน ๆ แบบคุณแก้มเลย ถามตรง ๆ แบบวูปี้เกิดมาคุ้ยนะคะว่าคุณแก้มทำงานไซด์ไลน์ด้วยหรือเปล่า อุ๊ยเป็นอะไรคะเหมือนตาชักกระตุก

เกวลิน  : นี่หล่อน...เอ๊ยคุณนักข่าว ถึงพ่อฉันจะเป็นคนขับแท็กซี่ แต่คุณตาฉันน่ะมหาเศรษฐีนะ กระเป๋าแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วง

นักข่าว  : อ๋อ อวดร่ำอวดรวย  แถมยังเพ้อนึกว่าเป็นนางเอกละครต้องปลอมตัวมาเป็นลูกคนขับแท็กซี่อยู่แฟลตกระจอก

เกวลิน  : ไม่ได้ปลอมโว๊ย ลูกสาวแท็กซี่ตัวจริงเสียงจริง แต่ทนไม่ไหวแล้ววุ๊ย เจ๊...ลากแม่นี่ไปเขมือบที (หันไปตะโกนที่ใส่ร้านอินเตอร์เนต)

นักข่าว  : ว๊าย ผีเสื้อสมุทรผุดขึ้นกลางแฟลต!

 

(นักข่าวสาวนิรนามของเราอาจจะรอดจากปากเหี่ยว...เอ๊ย...ปากเหยี่ยวของเจ๊ขบูรหรือไม่  โปรดติดตาม)

 

ขบูร (ชื่อเล่น – เจ๊คนงาม , สุดสวย , สวยสุดในแฟลต , สวยเรียกแม่ และบูนนี่)

 

นักข่าว  : เอ่อ  ก่อนอื่นขอเวลาแป๊บนะคะเจ๊  ขอหนู...จะ...จุดธูปก่อน  คือหนูไม่ได้พกยันต์กันผีมาน่ะคะขอจุดธูปเซ่นไหว้แล้วกันนะคะ

 ขบูร     : มันจุดไหว้อะไรของมันดอกเดียว  แล้วนี่ไม่ต้องมาวนแถว ๆ หน้าฉันนะยะหล่อน  จะไหว้อะไรไปปักไกล ๆ เลย

 นักข่าว : เรียบร้อยแล้วค่ะ  หนูจุดไหว้บอกกล่าวแล้วไม่ต้องตามไปหลอกหนูนะคะเจ๊

 ขบูร     : ใครจะไปหลอกหล่อนยะ (ตวัดค้อนหนึ่งที)  หน้าตาเป็นเต้าหู้ยี้แบบนี้  เทียบกับเจ๊แล้วหาความงามเท่ากระผีกยังไม่มีแล้วนี่ถามหน่อยเถอะหนังสือหล่อนไม่มีนักข่าวหนุ่มหล่อเอ๊าะ ๆ เลยหรือไงแม่คุณ  ถึงส่งมาแต่พวกลูกน้ำชักกระตุกอย่างหล่อนนี่

นักข่าว   : หนูกระตุกเพราะกลัว...เอ๊ย...เกรงใจเจ๊น่ะค่ะ  คืองี้นะคะส่วนใหญ่หนังสือเขาใช้นักข่าวผู้หญิงค่ะ  แต่ช่างภาพเป็นพี่ผู้ชายพี่คนที่ถือกล้องอยู่นั่นไงคะ  พี่เขาเคยประกวดหนุ่มโดเบอร์แมนด้วยนะคะ

 ขบูร     : วุ้ย  ผ่านเวทีประกวนมานี่เองถึงได้มาดเท่   อยากร้องเพลงกินตับกับเจ๊ไหมจ๊ะพ่อรูปหล่อ   แผล็บ  แผล็บ

นักข่าว  : แหม  ลิ้นเจ๊ยาวจังนะคะ  อ้าว  พี่ช่างภาพจะวิ่งไปไหนล่ะนั่น  งานยังไม่เสร็จเลยนะ  ไม่เอา  อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียวหนูกลัว  ไม่ถงไม่ถามอะไรแล้ว 

 ขบูร    : อ้าว  แล้วนั่นมันจะสวมตีนหมาเปิดแน่บไปทำไมกัน  เจ๊ไม่ใช่คนสวย เริ่ด เชิดหยิ่งข่มพวกคนที่ด้อยกว่าอย่างแม่นั่นเสียหน่อย  ขวัญแน่ะ  ไปจิก...เอ๊ยไปตามสองคนนั้นกลับมาหน่อยเถอะ  ถ้าตามได้คนเดียวเอาแค่ช่างภาพนะ  นักข่าวไม่ต้องเดี๋ยวเจ๊จุดเทียนเขียนเอ๊ง  

 

 

ครองขวัญ (ชื่อเล่น – ขวัญ)

 

นักข่าว  :  แหมน้องสวยจังเลยนะคะ  ยิ่งมองใกล้ ๆ ก็ยิ่งสวย  เคยคิดจะประกวดเป็นซูเปอร์โมเดลไหม  นิตยสารพี่มีจัดประกวดนะ  ถ้าน้องยังไม่มีพี่เลี้ยงเดี๋ยวพี่เป็นพี่เลี้ยงให้ได้นะ

ครองขวัญ  :  ไม่ละค่ะ  ขวัญไม่สน  (ประสานมือทั้งสองข้างบนตักอย่างเรียบร้อย) ขวัญชอบทำงานที่ใช้ความสามารถมากกว่า

นักข่าว  :  เป็นนางแบบหรือดาราก็ต้องใช้ความสามารถเหมือนกัน  ไม่ใช่ทำกันง่าย ๆ นะ  แต่

เชื่อพี่สิ  น้องทำได้แน่ ๆ

ครองขวัญ  :  ขอบคุณค่ะ  พี่เชื่อแต่ขวัญไม่มั่นใจตัวเองหรอกค่ะ  คนเราถ้าทำอะไรที่ใจไม่ได้รักคงทำได้ไม่ดีหรอกค่ะ 

นักข่าว  :  แหม  เสียดาย  อย่างน้องนี่อย่างน้อยต้องติดท๊อปไฟว์แน่ 

ครองขวัญ : อย่าเสียดายเลยค่ะ  ว่าแต่พี่จะเริ่มงานหรือยังคะ

นักข่าว  :  ทำค่ะทำ  พี่ถามหน่อยนึกยังไงมาอยู่ในแก๊งค์นี้คะ  พี่ว่า...เอ่อ...กลุ่มน้องไม่ค่อยปกติกันเท่าไหร่นะคะ

ครองขวัญ  :  แล้วมีใครบ้างปกติละคะ  คนเราก็มีข้อดีข้อเสียต่างกันทั้งนั้น  ขวัญว่าถึงแก้มจะแปลกแต่ก็จริงใจ  เจ๊ขบูรก็เหมือนกันค่ะ  พี่เจอรุจหรือยังคะ  รายนั้นก็แปลก  แต่ทุกคนเป็นคนดี  ไม่หน้าไหว้หลังหลอก  ไม่คบหาเพราะหวังผลประโยชน์อะไร  สมัยนี้ใครที่มีเพื่อนแบบนี้ได้ก็ถือว่ามีวาสนาแล้ว  พี่ว่าจริงไหมคะ

นักข่าว  :  จ้า  จริงจ้า  สาธุ  พี่ว่าเอาแค่นี้แล้วกัน  แกงค์น้องยังเหลืออีกคนใช่ไหม

ครองขวัญ  :  ค่ะ  เหลือรุจ  โชคดีนะคะพี่

นักข่าว  :  ทำไมต้องอวยพรด้วย  แปลกจริงเด็กคนนี้

 

 

อนิรุจ (ชื่อเล่น – รุจ)

 

นักข่าว : คนสุดท้ายของแกงค์ใช่ไหมคะ  รู้สึกยังไงคะที่เป็นไข่แดงหนึ่งเดียวของกลุ่ม

อนิรุจ  :  ดีกว่าเป็นไข่ขาว  เพราะไข่แดงมีคุณประโยชน์กับร่างกายมากกว่า

นักข่าว  :  แหม  พี่ถามจริง ๆ นะคะน้อง

อนิรุจ  :  ผมก็ตอบจริง ๆ 

นักข่าว  :  ตายจริงเจอคนตรง  ดีค่ะพี่ชอบ

อนิรุจ  :  แต่ผมไม่ได้ชอบพี่นะ  เพิ่งเจอกันได้สี่นาทีสามสิบแปดวินาทีถ้าจะให้ชอบกันมันเร็วไป

นักข่าว  :  เอ่อ

อนิรุจ  :  อีกอย่างผมชอบผู้หญิงที่ปากตรงกับใจและไม่ขี้ลืม

นักข่าว  :  เห...อยู่ ๆ มากล่าวหากันได้ยังไงคะน้อง

อนิรุจ  :  ผมไม่เคยกล่าวใคร  พี่พูดว่าชอบผมแต่ตาพี่ไม่ได้มองผม  มองแต่พี่ช่างภาพ  พี่แอบหลงรักพี่ช่างภาพอยู่แต่เขามีเมียแล้ว  แถมลูกยังเล็กด้วยเพราะเสื้อเขาตรงบ่ายังมีรอยคราบแหวะ

นมของเด็กอ่อนอยู่เลย  แถมยังใส่แหวนแต่งงานด้วย  แล้วพี่ก็ขี้ลืม  เพราะสัมภาษณ์โดยลืมกดปุ่มเดินเทป  และเท่าที่ดูจากปริมาณเทป  ตั้งแต่สัมภาษณ์มาลืมกดปุ่มตลอด

นักข่าว : ตายแล้วตายจริง (หน้าแดงก่ำ)

อนิรุจ  :  ยังไม่ตายครับ  สุขภาพแข็งแรงดี  แต่ควรจะออกกำลังกายหน่อยเพราะคนลักษณะอย่างพี่มีแนวโน้มที่จะน้ำหนักเกินได้อย่างรวดเร็ว  อ้อ  แล้วต้องไปเข้าคอร์สควบคุมความอารมณ์ด้วยนะครับ  อาชีพอย่างพี่ถ้าไม่รู้จักคุมอารมณ์คุมสีหน้า  ผมว่าทำงานลำบาก  ว่าแต่จะสัมภาษณ์ใหม่ไหมครับผมจะได้ไปตามแก้มมาให้

นักข่าว  :  ฆ่าฉันให้ตายดีกว่า  ไม่ทำแล้วข่งข่าว  ประหลาดล้ำเหลือเกินคนกลุ่มนี้!

 

          ขบูรมองนักข่าวสาวที่กระฟัดกระเฟียดรีบกลับไปขึ้นรถ  โดยมีช่างภาพหนุ่มตามไปอย่างงง ๆ แล้วถอนใจอย่างเจ้าลีล  บ่นว่า

          “หมดกัน  อดดังเลยเรา  นี่ถ้าส่งนักข่าวหนุ่ม ๆ มาก็ไม่เจอปัญหานักข่าวอิจฉาความงามของแหล่งข่าวอย่างเจ๊จนเผ่นกระเจิงไปอย่างนี้หรอก  เฮ้อ!”